Informacja.

~~.~~

Nareszcie! Po dłuższej przerwie blog wraca do kontynuacji, nowy rozdział już wkrótce. :)

Pozdrawiam. 

~~norway_belle

Informacja.

~~.~~

W związku z ostatnim brakiem czasu przewiduję kontynuację bloga na miesiąc maj. Wesołych świąt.

Pozdrawiam. 

~~norway_belle

Rozdział VI : Szczęśliwi mogą wszystko.

   ~~ 6. ~~

USA, stan Michigan, Ironwood

Ciepłe słowa przywitania, uściski, okrzyki radości, szum w głowie, w ręku pucharek z drinkiem. Tak bawiło się towarzystwo łyżwiarek w hotelu późnym popołudniem, jeszcze tego samego dnia. Alice Bardsen zapomniała o całym świecie, wkraczając ponownie w świat Ameryki Północnej. Nie zabrakło dobrej muzyki, długich opowieści czy plotek. Nie obeszło się oczywiście bez tematu skoczków narciarskich. Rozległ się jeden wielki harmider, kiedy podekscytowane koleżanki zaczęły zasypywać Alice pytaniem, czy Fannemel dalej jest do wzięcia. Wciąż był gorącym tematem w klubie łyżwiarskim jego kuzynki.
- Jaki on jest? - pytała jedna, ciężko wzdychając.
- Mieszkacie razem? - pytała druga z zazdrością w oczach.
- Musisz mnie z nim zapoznać. - zaznaczyła kolejna.
Mocny trunek doprowadził łyżwiarki do całkowitego szaleństwa. Hotelowy pokój, w którym przebywały, wypełniony był wonią alkoholu, damskich perfum i chichotem ich właścicielek. Wczesnym wieczorem grupa wysportowanych dam zorganizowała małą wycieczkę po okolicy. Ironwood nocą wyglądało wprost nieziemsko. Alice miała okazję pierwszy raz na własne oczy zobaczyć tą niegdyś sławną skocznię Copper Peak. Wychylała się spoza wierzchołków drzew cała oświetlona. Widok był niepowtarzalny. Nie spuszczając oka z obiektu, wyjęła z kieszeni telefon i sfotografowała zabytek. Od razu podzieliła się tą wiadomością z najbliższą osobą na świecie.

Norwegia, Lillehammer

Noc nie pozwalała wciąż zasnąć. Leżał nieruchomo, chowając rękę za głową, a w drugiej trzymając telefon. Oglądał właśnie ujęcie niedawno odbudowanego obiektu w Ironwood. Tryb odpoczynku przerwało mu stukanie do drzwi.
-Weeeejść. - zawołał melodyjnie, lecz od niechcenia zmęczony Anders.
Na progu pokoju przystanął jego młodszy kolega.
- Wszystko z Tobą ok? - Daniel wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi jakby nie chciał, by ktokolwiek usłyszał ich rozmowę.
- Czemu pytasz? Wszystko jest w jak najlepszym…
- Bo leżysz w moim pokoju już od trzech godzin? - powiedział z nutą kpiny w tonie.
Siadł na brzegu łóżka i powiedział coś, co wbiło Fannemela całkowicie w materac łóżka.
- Tęsknisz za nią?
Anders nie krył zaskoczenia słowami, jakie właśnie padły z ust blondyna. Jednak ten kontynuował.
- Dobrze pamiętam, co było ostatnim razem, gdy wyjechała. Wszyscy za nią tęsknimy. Myślisz, że nie wiem jak to jest budzić się każdej nocy z jedną i tą samą myślą? Jak to jest, gdy brakuje Ci kogoś, kto samą obecnością sprawiał, że uśmiechałeś się sam do siebie? Naprawdę nie mam pojęcia, co ta dziewczyna w sobie ma… Wiem tylko, że cholernie mi na niej zależy. A ona tak po prostu wyjechała. - zakończył nerwowym akcentem.
Tego mu trzeba było. Potrzebował rozmowy, w której mógł zwierzyć się ze swoich zmartwień jedynie komuś, kto go zrozumie. Być może dlatego wybrał Andersa, z którym ostatnio zbyt wiele rozmów go nie łączyło.
- Może ja też powinienem. - zreasumował Tande.
Podenerwowany Fannemel w końcu spojrzał na kolegę spod opuszczonej głowy.
- Wyjeżdżasz? - automatycznie rzucił pytanie.
Daniel zamyślił się przez chwilę i mówił dalej, wspierając brodę na dłoniach.
- Muszę trochę odpocząć przed kolejnym konkursem. Myślę o powrocie do Kongsberg.  - odparł.
W jego głosie niestety nie dało się usłyszeć najmniejszego entuzjazmu. Fannemel natomiast postanowił nieco zmienić temat.
- Martwię się o nią. - zaczął.
Na twarzy blondwłosego Norwega pojawił się niewyraźny grymas. Do pokoju wpadł nagle roztrzęsiony Rune, przerywając skoczkom szczerą rozmowę.
- Fannis, dom Ci się pali! - krzyknął prosto z mostu jak zwykle.
Velta nigdy nie przebierał w słowach. Zawsze mówił od razu to, co na myśl mu przychodziło, czyniąc swój charakter wybuchowym i raczej niezbyt dojrzałym. Dlatego mało kto traktował go poważnie, kiedy zadziało się coś naprawdę niepokojącego. Tak było i tym razem.
- Nie teraz, Rune. - pokiwał przecząco Anders, dając przyjacielowi znak, by tamten zostawił ich na chwilę samych.
- Stary, chata Ci płonie! Ja nie żartuję. - jego oczy prawie wychodziły z orbit.
Tymczasem do pokoju dobiegła ich woń spalonego jedzenia. Fannemel poderwał się energicznie z miejsca i pobiegł z prędkością światła w stronę kuchni.
- Velta, ja Cię kiedyś zastrzelę, obiecuję! - wrzasnął, a jego głos rozniósł się po całym mieszkaniu.
Widok płonącej kuchenki mikrofalowej przyprawił go o napad paniki.
- Fanni, no weź nie histeryzuj! - pobiegł za kolegą przejęty Rune.
Oboje zaczęli krzątać się nerwowo po kuchni, szukając szybkiego rozwiązania. Reszta domowników w mgnieniu oka znalazła się na miejscu wypadku. Jednak byli świadkami już zupełnie czegoś innego. Oto pomiędzy dwoma skoczkami wybuchła szarpanina. Oboje byli oblepieni pianą wystrzeloną wcześniej z domowej gaśnicy.
- Co mi zrobisz jak mnie złapiesz? - zażartował Velta, wybiegając na korytarz.
-Zatłukę Cię! - krzyczał Fannemel przepełniony złością.
Wybuch śmiechu, jaki zabrzmiał wśród grona pozostałych, zdawał się trwać bez końca. Wkrótce rozpoczęło się wielkie porządkowanie całego bałaganu. Daniel bez końca chodził za zagniewanym Veltą, powtarzając mu w kółko, że tym razem to on ma przerąbane. Pół godziny później pomieszczenie lśniło dawną czystością, z taką tylko różnicą, że blat kuchenny w rogu pozostał pusty.
- Kupujecie nową mikrofalę. - Tom Hilde stał ze skrzyżowanymi rękami na piersiach, zastanawiając się już nad kupnem nowego sprzętu.
Dwójka rozrabiaków udała się do swoich pokoi, każdy w swoją stronę, by zedrzeć z siebie ubrania przesiąknięte pianą z gaśnicy, której Rune użył po mistrzowsku. Blondyn również postanowił zaszyć się do wieczora w swoim pokoju. Potrzebował chwili ciszy. Chciał wrócić myślami do sytuacji sprzed kilku dni. Zamknął za sobą drzwi, zdejmując z siebie biały T-shirt. Nagle usłyszał wibracje telefonu. Anders pozostawił swoją własność i najwyraźniej o niej zapomniał. Blondyn z czystej ciekawości postanowił zerknąć na tapetę ekranu blokady, na której zawsze widniał portret Alice. Zamiast tego zobaczył coś, co ukłuło go w serce. Ujrzał ostatnio wyświetlaną wiadomość. Nadawcą była oczywiście ona. Zdjęcie pokazywało bukiet białych róż, a do jednego z kwiatu został doczepiony pierścionek ze stalowym oczkiem. Pod spodem widniał podpis: „Srebrne oświadczyny za nami”. Przez głowę przemknęła mu niepokojąca myśl. Czyżby Alice wróciła do Stanów z innego powodu? Nie… to nie mogła być prawda! Nic z tego nie rozumiał. Nie chciał niczego rozumieć. Po prostu wyjął torbę podróżną i zaczął pakować do niej wszystkie potrzebne rzeczy na kilka dni. Wieczorem był już w drodze do rodzinnego domu.
- Na pewno nie chcesz pogadać, Danny? - zagadnął Stjernen, który zgodził się przewieźć młodszego kolegę do Kongsberg.
- Poradzę sobie. - blondyn zacisnął dłoń w pięść.
- Wszystko się ułoży. Nie ma się co przejmować na zapas. - kiwnął głową Andreas, który zawsze starał się myśleć pozytywnie.
- Nie wszystko jest takie proste jak się wydaje. A ja nie potrafię usiedzieć w miejscu i myśleć ciągle o jednym. - patrzył przez przednią szybę ze wzrokiem wbitym w ulicę, jaką przemierzali kilometry dzielące ich od miejsca, które przypominało mu o dziewczynie.
- Myślisz, że ten wyjazd dobrze Ci zrobi? - Stjernen spojrzał na kolegę kątem oka.
Oboje pamiętali incydent, jaki miał miejsce podczas ferii świątecznych, które Daniel spędził z rodziną. Szykował się wtedy na spotkanie z dziewczyną, która za nim wręcz szalała. Do spotkania ostatecznie nie doszło. Nie miał wówczas najmniejszej ochoty na randki, zwłaszcza że był to dzień powrotu Alice, o której myślał już dłuższy czas.
- Wiesz, że zawsze możesz zadzwonić. - zaproponował Andreas, gdy dojechali na miejsce.
- Widzimy się za kilka dni. - tylko tyle wyrzucił z siebie Tande, pospiesznie wysiadając z auta.
Wlokąc za sobą bagaż, przeszedł przez ogrodzenie furtką zabezpieczoną szyfrem i już po chwili znajdował się na terenie rodzinnej posiadłości. Odetchnął głęboko i ku jego miłemu zaskoczeniu drzwi otworzyły się od wewnątrz, a w progu ujrzał Idę.
- Daniel! Widziałam przez okno, że idziesz… - siostra skoczka nie kryła zachwycenia na jego widok. - Co Cię tu sprowadza? To znaczy… bardzo się cieszę, że jesteś. Ale za tydzień powinieneś być już w Engelberg! - jak zwykle na bieżąco w temacie sportu.
Daniel stał natomiast z zamkniętymi oczami w bezruchu, czekając, aż dziewczyna skończy mówić. Kiedy wreszcie doczekał chwili ciszy, uchylił powieki.
- A teraz dasz mi wejść do środka? - zapytał, udając, że trzęsie się z zimna.
- Wchodź, niewdzięczniku. - zamknęła za nim drzwi.
Rodzice blondwłosego chłopaka od razu zaczęli obsypywać go pytaniami na temat jego kariery sportowej, po czym porwali go do salonu na rozmowę.
- Już mówiłem, nic się nie dzieje. - roześmiał się Daniel, widząc przejęte miny rodziców, których nie widział zaledwie miesiąc.
- Dobrze, skarbie. Idź się przespać, a jutro spędzimy sobie trochę czasu razem. - Trude objęła swojego ukochanego syna ramieniem, prezentując na twarzy ciepły uśmiech.
Kiedy z ulgą oddalał się w stronę swojego pokoju, usłyszał jej zatroskany głos ponownie.
- Daniel?
Odwrócił się, by wysłuchać, co jeszcze miała do powiedzenia.
- Carina pytała o Ciebie.
Nic nie odpowiedział. Przyspieszył jedynie kroku, by jak najszybciej znaleźć się w swoim łóżku i przestać myśleć o niepotrzebnych rzeczach.
Nie rozkoszował się spokojem zbyt długo. Już następnego dnia obudziły go chichoty dochodzące z dołu mieszkania. Okryty kołdrą, opuścił swój pokój. Przystanął na szczycie schodów, by nasłuchiwać. Niektórych zwyczajów z dzieciństwa wciąż nie mógł się wyzbyć. Z początku nie mógł rozpoznać głosu kobiety konwersującej właśnie w najlepsze z jego szaloną siostrą. Wychylił się więc przez barierkę i usłyszał krótki urywek ich rozmowy.
- Myślisz, że to wyjdzie? - wyraźniej dał się słyszeć tajemniczy głos.
- Carina, Ty chyba nie myślisz, że…
Więcej nie zdołał usłyszeć, gdyż na samo brzmienie tego imienia stracił równowagę. Uderzył kolanem w barierkę, upadając na stopień schodów, na które wcześniej opadła bezładnie okrywająca go kołdra.
Zaciskając zęby z bólu, modlił się w duchu o to, by pozostać niezauważonym. Jednak było to błaganie o niemożliwe.  Dziewczyny w sekundzie znalazły się na korytarzu, zadzierając głowy do góry. Widząc blondwłosego zaspanego chłopaka mającego na sobie wyłącznie białe bokserki, jeszcze głośniej zaczęły chichotać między sobą.
- Danny, trochę Ci się przybrało od ostatniego czasu! - zawołała melodyjnie Ida.
Miał ochotę podejść do niej i załaskotać ją na śmierć. Jednak w obecnej sytuacji czuł się tak niezręcznie, że miał ochotę zapaść się po ziemię.
- Cześć, Daniel. - zobaczył, jak jego wielbicielka pomachała mu dłonią na powitanie.
Zobaczył coś jeszcze. Wcale nie było jej do śmiechu. Stała pod ścianą, uśmiechając się wesoło na jego widok. Odpowiedział jej tym samym, po czym pochwycił kołdrę w ręce i wrócił do swojej sypialni. Siadł na brzegu łóżka i schował twarz w dłoniach. Poczuł, że się czerwieni. Postanowił od razu sprostować sytuację, która przed chwilą się wydarzyła, dlatego pędem wskoczył w nowe ubranie i wybiegł z pokoju. Przebiegł truchtem przez korytarz, by jak najszybciej wyjaśnić swoje zachowanie, kiedy w drodze do salonu otwierane drzwi od łazienki z hukiem uderzyły go w lewe ramię.
- Przepraszam! Nie widziałam, że idziesz. - dziewczyna zasłoniła usta ręką, po czym położyła dłoń na jego bolącym ramieniu, rozmasowując je delikatnie.
- Nic się nie stało… - nie mógł oderwać od niej wzroku, kiedy opatrywała jego rękę.
Poczuł przyjemny dreszcz rozchodzący się teraz po całym jego ciele. Zmieniła się od czasu, kiedy starał się jej unikać za wszelką cenę. A teraz jak gdyby nigdy nic miał ochotę na jej towarzystwo.
- Jesteś dziś wolna? - nie tracił czasu.
Carina cofnęła dłoń z wrażenia.
- Zapraszasz mnie na randkę? - zapytała nieśmiało, pokazując na siebie.
- Coś w tym rodzaju. - mruknął blondyn, kiwając głową na boki.
Postanowili od razu zrealizować pomysł na popołudnie zanim zacznie się ściemniać. Jednak przed wyjściem na zimne powietrze skosztowali jeszcze wspólnie gorącej herbaty.
- To dokąd mnie zabierasz? - wsparła się głową o ścianę, gdy była już gotowa do wyjścia.
- Proponuję Liatoppen Fjellpark. - otworzył przed Cariną drzwi.
Dziewczyna zareagowała z zadowoleniem, opuszczając próg domu. Chwyciła chłopaka ze snu pod rękę i równym krokiem ruszyli w stronę parku.
- Ostatnio coraz głośniej o Twoich wyczynach na skoczni. - zagadnęła chłopaka, gdy spacerowali alejami wszechstronnego parku.
Daniel najwyraźniej poczuł się doceniony, bo długą chwilę ciągnął wątek skoków narciarskich, które od dziecka były dla niego pasją życia.
- Czysta przyjemność z realizowania marzeń. - zakończył z uśmiechem na twarzy.
Podczas wolnej przechadzki nowa znajoma opowiadała Norwegowi  na temat różnorakich nowości, które ostatnimi dniami miały miejsce w okolicy. Rozpędziła się w słowach tak bardzo, że nie zdołała zauważyć jednego szczegółu. On był myślami zupełnie gdzie indziej. Przymrużył powieki pod wpływem zimowego prześwitu słońca, które raziło w oczy.
Spacerował właśnie brukiem swojej rodzinnej okolicy, mając u boku najpiękniejszą dziewczynę na świecie. Pragnął pokazywać całemu światu swoją drugą połówkę. Otworzył szeroko oczy i odwrócił głowę w jej stronę. I czar prysł. Ujrzał tylko gadatliwą Norweżkę, o której całkowicie zapomniał. Alice Bardsen wciąż siedziała w jego głowie.
- Słuchasz mnie, Daniel? - dziewczyna przystanęła nagle. - O czym Ty myślisz?
Skoczek opuścił bezradnie głowę. Skłamał, że to wina złego samopoczucia, po czym odprowadził swoją towarzyszkę pod jej dom.
- Przecież widzę, że coś się dzieje. - Carina nie zamierzała odpuszczać.
- Wszystko w porządku.
Obejmował wzrokiem podeszwy swoim butów. Nie chciał kłamać dziewczynie w żywe oczy.
- Może dasz się przynajmniej zaprosić na ciastko z kremem? - w jej głosie słychać było troskę.
Po tak udanej wycieczce, nie spodziewała się odmowy, dlatego rozczarowała ją reakcja blondyna.
- Potrzebuję chwili odpoczynku. - spojrzał w stronę zadbanego domu, w którym mieszkała, dając jej do zrozumienia, by odeszła. - Do zobaczenia. - tymi słowami zakończył spotkanie i zostawił dziewczynę samą przy ogrodzeniu. Po drodze usiadł jeszcze na drewnianej ławce oświetlonej  blaskiem stojącej obok latarni. Wyciągnął z kieszeni telefon. Długo ociągał się z wybraniem odpowiedniego numeru. Ciągle prześladowała go myśl o zaręczynach Alice. Może jeszcze nie było za późno? W końcu musiał się przełamać. I zrobił to. Sekundy oczekiwania na połączenie trwały całą wieczność. Nagle usłyszał głos po drugiej stronie słuchawki.
- Alice? - z trudem wydusił z siebie jej imię. - Nic, wszystko dobrze. Chciałem Ci powiedzieć, że wszyscy za Tobą tęsknimy. - poczuł wypieki na policzkach. - Anders? Nie, nie ma go ze mną. Ja dzwonię z Kongsberg… Wszystko w jak najlepszym porządku, nic się nie martw… Alice? - czekał na odzew, po czym kontynuował. - Wróć szybko.  - odsunął telefon od ucha i zakończył połączenie.

Szwajcaria, Engelberg

Kolejne dni mijały jak podmuch gwałtownego wiatru pod narty. Norweg spędzał je w większości w swoim pokoju, zajmując się rozplanowaniem programu treningowego na przyszły miesiąc. Tęsknota za ideałem, jakim była dla niego Alice, powoli stawała się codziennym rytuałem. Na wszelkie sposoby starał się odwracać od tego uwagę. Musiał w końcu o niej zapomnieć. Teraz należała do kogoś innego. Ciężkie noce nie pozwalały mu pogodzić się ze stratą. Dzisiejszego poranka jednak chętnie powitał nowy dzień. Nie tak jak ostatniego dnia w Kongsberg, kiedy otwierał podkrążone zapuchnięte oczy. Trener urwałby mu zapewne głowę, gdyby dowiedział się, że jego podopieczny spędzał wówczas noc w klubie, zatapiając smutki w alkoholu. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Zanim blondyn zdążył cokolwiek odpowiedzieć, do pokoju z hukiem wparował Rune Velta.
- A co tu tornado przeszło?  - rozejrzał się z niepokojem po pomieszczeniu, w którym panował rażący w oczy nieład.
- Też Cię miło widzieć, Rune. Uwielbiam, kiedy wpadasz bez uprzedzenia. - blondyn zachrypniętym głosem wyraźnie zaznaczył ironię słów.
- Zbieraj się piorunem! - brunet klasnął w dłonie, nakłaniając kolegę do szybkiego opuszczenia łóżka.
Rozespany Daniel jeszcze nie był do końca świadomy rzeczywistości. Usiadł na brzegu łóżka, a przecierając dłońmi oczy, dopiero zorientował się, że to nie sen.
- A co Ty tu właściwie robisz?! - patrzył ze zdumieniem na kolegę zbierającego właśnie z podłogi szalik i czapkę.
Blondyn z wyrazem zażenowania zwlókł się niechętnie z pościeli.
- Seria treningowa zaczyna się za godzinę. - oznajmił bezkompromisowo Velta. - No co tak stoisz? Mam wysłać specjalne zaproszenie?
Patrzył litościwie jak Daniel ociągał się podczas wykonywania najprostszych czynności.
- Odpuszczam. - opadł ponownie na ubitą poduszkę. - Idźcie beze mnie.
- No to siedź sobie w tej swojej dziurze, myszko. - Rune jak zwykle zakończył zabawnym akcentem.
Młody skoczek natomiast postanowił w tym czasie odwiedzić bufet. Nałożył na siebie wygodne ubranie i zszedł po schodach, przykuwając swoją obecnością uwagę personelu i przechodniów przebywających również w hotelu. Idąc powolnym krokiem wzdłuż korytarza zauważył coś dziwnego. Kilka metrów przed nim przechadzała się z wolna smukła sylwetka blondynki. Daniel poczuł jakby włosy stawały mu dęba. Jeśli to miała być ta cała niespodzianka, o której uprzedniego wieczoru mówił Fannemel, to udało mu się w stu procentach go zaskoczyć. Daniel nie wytrzymał. Przyspieszył kroku, usiłując dogonić dziewczynę. Kiedy był już wystarczająco blisko, dotknął opuszkami palców jej dłoni. Blondynka odwróciła się gwałtownie, ciskając w niego czarną torebką. Zauważając sławnego sportowca, natychmiast złagodniała.
- Wybacz. Myślałam, że to jakiś żartowniś. Chyba mnie pan z kimś pomylił… - dokończyła, widząc jego zawiedzioną minę, po czym przepraszającym tonem dodała. - Spieszę się.
I już po chwili znajdowała się w objęciach starszego mężczyzny w garniturze. Straciwszy apetyt, chłopak zrezygnował ze śniadania i wyszedł z pensjonatu z nadzieją, że zdoła jeszcze dogonić drużynę i wziąć udział w serii treningowej.
- Daniel, co się z Tobą dzieje? Wyglądasz jakbyś właśnie wyszedł z trumny. Jesteś chory? - rozkojarzony Alexander Stoeckl wziął podopiecznego na stronę, by z nim przez chwilę porozmawiać.
- Nie, trenerze, brak snu robi swoje. - musiał jakoś wybrnąć.
- Bierz się do roboty, Daniel. Wiesz, że pokładam w Tobie duże nadzieje. - poklepał młodzieńca po ramieniu. - Wskakuj w kombinezon i czekaj na swoją kolej!
Norweski trener uniósł kciuk w górę i oddalił się w stronę grupy sponsorów. Tande ze zmieszaną wciąż miną wykonywał swoje poczynania w prywatnej garderobie. Nie pozostał sam długo, bo ciszę zakłócił mu dawno słyszany głos.
- Coś Ty taki cichy?
Fannemel zdawał się być w siódmym niebie. Blondyn posłał mu jedynie puste spojrzenie.
- Szykuj się powoli. Niedługo nasza kolej. - uprzedził go Anders, którego radość zdawała się trwać dziś bez końca.
Zdeterminowany skoczek opuścił przebieralnię. Norweska kadra przeszła jeszcze przez kontrolę strojów, po czym każdy z osobna udał się na szczyt Gross-Titlis-Schanze. Trening przebiegł bez większych komplikacji. Wiatr sprzyjał dzisiejszego dnia, czego dowodem było zadowolenie wśród fanów zgromadzonych u podnóża skoczni. Wkrótce wieczór dawał o sobie znać. Ściemniło się, a światła wokół wielkiego obiektu od razu rozbłysły. Podenerwowany Daniel próbował uspokoić nerwy, chodząc w kółko po brukowanym chodniku. Konkurs miał się zacząć blisko za kilkanaście minut. Zdecydował się spędzić ten czas w samotności. Jednak i tym razem los postanowił zadziałać na odwrót.
- Hej, Dan. Mogę się dołączyć? - po raz kolejny wszedł mu w drogę rozweselony jak nigdy Anders.
Daniel wzruszył ramionami. Nie zamierzał ukrywać, że dziś nie jest w zbyt dobrym humorze.
- Skoro musisz… - odpowiedział koledze niezbyt uprzejmie.
Fannemel modlił się właśnie w duchu, żeby nie wybuchnąć w śmiechem. Z trudem się powstrzymał i zaczął realizowanie swojego arcywielkiego planu.
- Słuchaj, Dan. Mogę się jedynie domyślać, co Cię ostatnio ugryzło na tyle, żeby opuszczać Lillehammer. Ale dam Ci radę. Odpuść sobie i zacznij z nami normalnie rozmawiać. - objął towarzysza ramieniem, czekając na jego odpowiedź.
- Dlaczego miałbym Cię posłuchać? - ton Daniela był coraz bardziej szorstki.
Anders westchnął ciężko, ale cierpliwie dążył do celu.
- Dlatego, że zaraz zaczyna się konkurs. Wyrzuć to z siebie i daj czadu na skoczni.
Poirytowany Tande posłał koledze niecodzienne spojrzenie.
- Trener kazał Ci do mnie przyjść, tak?
Fannemel odsunął się parę kroków od buntownika, uparcie stojąc przy swoim.
- W zasadzie chodzi o kogoś innego. - zaczął, żeby po krótkiej chwili kontynuować ze spokojem. - Pytała o Ciebie pewna dama. Zaczepiła mnie dziś rano i powiedziała, że szuka właśnie Ciebie…
- Możesz jaśniej? - przerwał mu Daniel. - Jeśli to kolejna fanka, która pragnie autografu to wybacz, ale nie jestem w nastroju.
Anders jednak nie wytrzymał. Zachichotał pod nosem, czego blondyn kompletnie nie zrozumiał.
- Owszem, to fanka. Jest to również moja…
- Alice! - w tle zabrzmiał głos Rune Velty. - Jak dobrze Cię widzieć, moja droga!
Daniela sparaliżowało. Czy on właśnie usłyszał…? Obawiał się tego, co zaraz zobaczy. Z jednej strony zaczynała przepełniać go radość. Jest tutaj. Wróciła. Przyjechała do Engelberg. Zaraz staną naprzeciwko siebie, popatrzą sobie w oczy. Będzie chciał pochwycić ją za dłoń, na której palcu zauważy srebrną błyskotkę. A wtedy pojawi się on. Odciągnie ją na bok i wszystko przestanie mieć sens. Tracił wszelkie nadzieje na myśl o tym. Jednak niecierpliwość wzięła górę. Odwrócił się za siebie i ujrzał w świetle lamp kobietę w kremowym płaszczu. Nogi same poniosły go w tym kierunku. Nie mógł odwrócić wzroku w żadną inną stronę. W tamtym momencie była najważniejsza. Tyle dni dzieliło ich od oczekiwanego spotkania. A teraz, kiedy wreszcie miało to miejsce, nie wiedział, co powiedzieć. Stali względem siebie już na tyle blisko, by mogli zacząć rozmowę.
- Nie przywitasz się ze mną? - uniosła smutny wzrok.
Serce go kłuło, kiedy widział ją w tym stanie. Nie miał nawet czasu rozejrzeć się i zobaczyć, czy w pobliżu nie czyha na nich przypadkiem jej świeżo upieczony narzeczony.
- Witaj, Alice. - miał ochotę przepraszać ją na kolanach, jednak poprzestał na zwykłych słowach. - Ja po prostu… zaskoczyłaś mnie. - zająknął się, na co dziewczyna zareagowała uśmiechem.
Tak dawno nie słyszał jej głosu na żywo. Wciąż patrzył na nią w osłupieniu.
- Taki był plan. - zbliżyła się niebezpiecznie do chłopaka, składając na jego policzku całusa.
Nagle wokoło rozbrzmiały oklaski i krzyki. Dwójkę ludzi otoczył ciasny krąg Norwegów.
- Cały czas mam przed oczami Twoją minę! - Fannemel nie mógł powstrzymać łez spowodowanych śmiechem.
- Ukartowałeś to! - Daniel pokazał palcem na rówieśnika, przekrzykując kolegów.
W głębi jego duszy zaszła jakaś zmiana. W jednej chwili nabrał chęci do życia, jakiej mu ostatnio brakło. Poczuł przypływ wystarczającej siły i formy, by wystartować w dzisiejszych zawodach.

 Tuż przed konkursem pozostał jeszcze przez chwilę sam na sam z Alice.
- Czegoś tu jednak nie rozumiem. - jego pogodny nastrój przygasiło jedno wspomnienie.
Dziewczynę zmieszała ta zmiana.
- Coś się stało? - po prostu zapytała.
- Wiem o Twoim narzeczonym. - musiał w końcu poruszyć ten temat. - Swoją drogą, dlaczego go tu z Tobą nie ma? Nie powinnaś mnie była całować... - z trudem przyszło mu to powiedzieć.
- Co Ty wygadujesz, Daniel? - wesoła mina powoli znikała z jej twarzy.
- Mówię o tym, co zobaczyłem u Andersa w wiadomości. Naprawdę nie musisz tego przede mną…
- Daniel, głuptasie! - dziewczyna pokręciła głową, uśmiechając się szeroko. - A więc o to Ci chodzi? O srebrne zaręczyny mojej siostry?
Wskazała dłonią parę zakochanych, przytulającą się do siebie na pobliskiej ławce. Blondyn od razu rozpoznał w damie kobietę, którą zaczepił jeszcze dzisiejszego dnia przy bufecie. W jego głowie wszystko zaczynało układać się w jedną logiczną całość. Zawładnęło nim poczucie wstydu. Zdjęcie w telefonie. Wyjazd do Kongsberg. Natrętna Carina. Drinki w barze. To wszystko nie miało najmniejszego sensu! Daniel złapał się za głowę. Miał ochotę cofnąć się do przeszłości i zmienić bieg wydarzeń minionego miesiąca.
- Daniel. Czas na Ciebie. - słowa dziewczyny przywróciły go z powrotem na Ziemię.
Chłopak chwycił jej dłoń.
- Spokojnie, tym razem nigdzie się nie wybieram. Będę cały czas na trybunach. - zapewniła go.  - Pokaż im, kto tu rządzi! - zacisnęła obie pięści jak wierny kibic.
Daniel nachylił się nad blondwłosą i ucałował jej policzek.
- Cieszę się, że jesteś.
Odszedł w stronę przyjaciół z głębokim przekonaniem dzisiejszego zwycięstwa. Teraz czuł, że może wszystko.

Kilka Słów Od Autorki:

Jest kolejny rozdział! :) .

Rozdział V : Zupełnie jak za dawnych czasów.

  ~~ 5. ~~

Norwegia, Lillehammer

Dzisiejszy dzień zapowiadał się być jednym z tych zwyczajnych. Chociaż słowo „zwyczajny” w willi Fannemela było pojęciem względnym. Zawsze coś się działo. Jednak tym razem Alice Bardsen, której życie ostatnio toczyło się kompletnie nie po jej myśli, pragnęła ochłonąć po wydarzeniach minionych dni. Miała olbrzymią ochotę na wielkie ciastko z kremem i dobrą komedię. Chociaż odkąd wróciła do Lillehammer, komedię miała na co dzień. No, może z wyjątkiem pewnego faktu. Od czasu zakończenia wielkiego przyjęcia każdego poranka mijała Daniela w milczeniu, wymieniając z nim jedynie spojrzenia pełne niedopowiedzeń.
Dziś willa pozostała pusta i cała do jej dyspozycji. Chłopcy pojechali do studia siłowni, by spędzić tam praktycznie cały dzień. Przygotowania do kolejnego konkursu Pucharu Świata z dniem dzisiejszym dobiegały końca. W tym czasie dziewczyna czuła się trochę osamotniona, będąc odizolowana od spółki, która miała w zwyczaju wchodzić jej na głowę każdego dnia. Alice myślała nad zaproszeniem kilku znajomych na filiżankę kawy, jednak ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. Siedziała okryta kocem w salonie na miękkiej sofie, rozkoszując się ciepłem rozchodzącym się po domu. Wkrótce stwierdziła, że nie usiedzi tego popołudnia w jednym miejscu. Pędem wyskoczyła spod koca i opuściła rezydencję. Ruszyła w stronę kawiarenki, do której uwielbiała przychodzić, jeszcze jako mała nastolatka. Weszła do środka, uruchamiając przy tym mały dzwoneczek przytwierdzony do zewnętrznej części drzwi. Od razu usadowiła się na swoim ulubionym miejscu, które akurat było wolne. Położyła swojego laptopa na blacie stolika i rozpoczęła przeglądanie rzeczy w nim zawartych. Jako pierwsze wzrokiem wychwyciła zdjęcia z konkursu w Kuusamo, na którym nie mogło jej zabraknąć. Na pierwszym zdjęciu ona i Anders, objęci, prawie jak bliźniaki. Kolejne było równie miłe dla oczu. Ona i Gregor. Trzymali się za ręce, świętując rozpoczęcie nowego sezonu. Zrobiono im to zdjęcie tuż po ceremonii przydzielenia nagród, jednak wścibskie paparazzi jak zwykle musiało wychwycić te nawet najbardziej osobiste sprawy. Godzinę później na stronach internetowych widniał już artykuł zatytułowany „Gregor Schlierenzauer odbiera Norwegom uroczą współtowarzyszkę - nowa miłość Austriaka?”. Alice do dziś pamięta rozmowę, jaką przeprowadziła w Kuusamo z Danielem z tego powodu. Wydawał się być poruszony faktami, które wypłynęły do źródeł na całym świecie. Fakty, które w rzeczywistości były w końcu nieprawdziwe.

(…)

- Dobrze się bawicie?
Usłyszała jego głos już u progu wejścia do garderoby dla Norwegów.
- Co Cię ugryzło, Daniel? - nie kryła zaskoczenia.
Jeszcze przed chwilą widziała go roześmianego i chętnego do udzielania wywiadów. Usiadła obok niego z propozycją rozmowy. Patrzył na dziewczynę, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa więcej. Pokręcił przecząco głową i poczuł zamiar odejścia.
- Coś się stało? - zagadnęła, chcąc wydusić z niego informacje.
- Czy Ty nie widzisz, że on robi to wszystko tylko dlatego, żeby ściągnąć na siebie uwagę mediów? - wyrzucił z siebie w końcu.
- A więc o to Ci chodzi. - Alice poderwała się nerwowo z miejsca. - Sam zwykle ich unikasz, a teraz masz problem o kilka zdjęć, które Cię ominęły? Nic z tego nie rozumiem.
- Chodzi mi o Ciebie! - nie wytrzymał.
Wykrzyczał i stanął na równe nogi gwałtownym ruchem, znajdując się dość blisko dziewczyny.
- Chodzi mi o Ciebie… - zmienił ton, patrząc jej w oczy.
Zmieszanie na jej twarzy przerodziło się w subtelny uśmiech, co wprawiło Daniela w osłupienie.
- Dziękuję, że się tak martwisz. - oznajmiła pogodnym tonem. - Ale nie masz naprawdę o co. Pójdę już.
- Zostań jeszcze. - przytrzymał jej dłoń.
Kompletnie nie mogła rozgryźć go tego dnia.
- Masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór? - od razu przeszedł do rzeczy.
Całkowicie ją zaskoczył.
- Właściwie… - pomyślała o Austriaku, z którym zamierzała spędzić ten wieczór przy kolacji. - … jestem już z kimś umówiona, Daniel.
Cisza, jaka wtedy zapanowała, całkowicie odebrała mowę dwójce ludzi.
- No jasne. - usłyszała na koniec jego chłodny ton.
- Jeszcze raz gratuluję drugiego miejsca… - po tych słowach odeszła.

(…)

Schowała laptopa z powrotem w futerał. W tym samym momencie na stoliku, przy którym siedziała, wylądowały dwa truskawkowe szejki. Przed sobą ujrzała rozradowanego kuzyna.
- Anders! Co Ty tutaj robisz? - uśmiechnęła się podejrzliwie na jego widok.
- No co? Musiałem urwać się trochę z treningu, żeby popatrzeć na moją ślicznotkę. - mrugnął w jej stronę i zajął miejsce naprzeciwko.
- Przestań. Nie rób Gregorowi konkurencji. - odparła mu kuzynka, śmiejąc się.
- A właśnie, wy coś razem… no wiesz… - wsparł się łokciami o blat stołu, uważnie słuchając.
- Nie spotykam się z nim, jeśli o to pytasz. - chwyciła do ręki kubeczek z jogurtem.
- Wiem o tym, że wpadłaś mu w oko, Alice. - mówił, upijając przez słomkę jogurt. - Wiem też, że nie jest Ci do końca obojętny. - przerwał, by kontynuować po chwili. - Posłuchaj, Daniel ostatnio…
- Muszę Ci o czymś powiedzieć.
Postanowiła dłużej nie zwlekać.
- Co się dzieje? - zaniepokoił się Fannemel. - Chodzi o Engelberg, tak?
- Właściwie to poniekąd tak.
- Wiem, podróże są nieraz wyczerpujące. - wywrócił oczami.
- Nie mogę tym razem z wami jechać.
Norweg popatrzył na kuzynkę ze spokojem. Jakby już spodziewał się tego, że wkrótce to usłyszy.
- Rozumiem, że chcesz odpocząć. Hej, nie mam Ci tego za złe. - pogładził jej dłoń, widząc narastający smutek w jej oczach.
- No, za bardzo to ja nie odpocznę. - mimo słabego samopoczucia, roześmiała się.
- Nie rozumiem. Masz jakieś inne plany? - Anders robił się coraz bardziej niecierpliwy.
- Sam zobacz.
Alice sięgnęła do kieszeni swojego płaszcza i wyciągnęła kopertę, podając ją następnie kuzynowi do ręki.
- Otwórz. - kiwnęła głową na skrawek papieru.
Anders spojrzał niespokojnie na dziewczynę, po czym przeniósł wzrok na kartkę, którą udało mu się wydobyć z tajemniczej koperty. Chwilę wodził wzrokiem po druku. Z upływem każdej sekundy jego wyraz twarzy nabierał coraz większej obawy, aż mina całkowicie mu zrzedła. Wreszcie uniósł wzrok.
- Wyjeżdżasz do Stanów? - ścisnął kartkę w dłoni, zaginając róg.
Dziewczyna uspokoiła go, zmieniając miejsce i przysiadając się tuż obok niego.
- Sama jestem zaskoczona, Andi. I pozytywnie, i negatywnie. - westchnęła po cichu.
- Na jak długo mnie tym razem zostawisz? - zapytał chłopak gorzkim tonem.
Blondynka opuściła wzrok.
- To są bardzo ważne warsztaty. Bez tego nie dam rady wziąć udziału w zawodach Grand Prix w przyszłym…
- Nie mówiłaś nic, że startujesz w walce o Puchar! - wtrącił, zanim zdążyła dokończyć.
Podekscytowanie, jakie zalśniło w jego oczach, kompletnie odjęło jej mowę.
- Nie… nie chciałam o niczym wspominać, dopóki nie byłam pewna. Ale wczoraj otrzymałam oficjalne potwierdzenie!
Klasnęła w dłonie i chwilę potem silne ramiona kuzyna ścisnęły ją z taką mocą, że poczuła wypieki na policzkach.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, moja piękna! - ucałował ją w czoło.
- Też bym się cieszyła, gdybyś czasem używał jednak troszeczkę mniej siły. - zachichotała, masując prawe żebro.
Chwilę jeszcze gawędzili, upijając po łyku truskawkowego szejka.
W drodze do domu Anders postanowił omówić jeszcze jedną kwestię, która nie dawała mu spokoju od momentu usłyszenia radosnych nowin.
- Daniel nie będzie zachwycony Twoim wyjazdem.
Na twarzy dziewczyny pojawił się lekki grymas.
- Właściwie to dla mnie nie jest nowością. Ostatnio o wszystko się mnie czepia. - mówiła spokojnie.
W rzeczywistości miała żal do chłopaka o jego ostatnie zachowanie.
- Co się między wami dzieje?
Na to pytanie dziewczyna zatrzymała się. Zupełnie jakby w jednej chwili podeszwy jej butów przymarzły do zlodowaconego chodnika.
- Nie bardzo rozumiem… - zająknęła się.
Kuzyn przystanął przy niej i ruchem dłoni uniósł jej podbródek ku górze, by na niego spojrzała.
- Przecież wiem, co się dzieje. Nie masz się czego wstydzić. Trochę już Daniela znam. Kiedy wyjechałaś… bardzo się zmienił. - w jego głosie słychać było zaniepokojenie.
Co to miało znaczyć „Kiedy wyjechałaś”? Czyżby uroczy blondyn już wtedy widział w niej kogoś więcej niż tylko kuzynkę najlepszego kolegi? Nagle wszystko zaczęło się komplikować. Nic nie układało się w całość. Anders natomiast kontynuował swoją opowieść.
- Sama dobrze wiesz, że kiedy coś uderzy mu do głowy, łatwo nie rezygnuje. Nie znasz go od dziś, Alice.
Znała go tak naprawdę od momentu, kiedy przed Andersem powoli otwierała się brama do sportowej kariery. Była wtedy świeżo upieczoną nastolatką i tak naprawdę niewiele wiedziała na temat skoków narciarskich. A dziś jest prawdziwą miłośniczką tej dyscypliny.
- Od tygodnia usiłuje zaprosić Cię na Sportową Galę do Hamar. - zakończył, kiwając głową, jakby sam nie dowierzał w to, co mówi.
Alice rozchyliła wargi, by cokolwiek na to odpowiedzieć, ale słowa kuzyna wprawiły ją w stan osłupienia.
- Gala zaczyna się za trzy dni. I tak nie zdążyłabym wrócić… - wzruszyła ramionami.
Chłopak przytaknął niewesoło. Objął blondynkę ramieniem i skręcili w boczną uliczkę, za którą stała ich willa.

W środku panował ogłuszający harmider. Towarzystwo Norwegów najwyraźniej postanowiło wyluzować atmosferę przed wyjazdem do niemieckiego Engelbergu.
- Chyba trafiliśmy w sam środek imprezy. - zauważyła Alice, chętnie przekraczając próg mieszkania.
- Co oni wyprawiają z moim domem?! - Anders złapał się za głowę, kiedy jego uszy wypełniła głośna muzyka w stylu klubowym.
Pospiesznie wbiegli do salonu, którego wystrój zmienił się nie do poznania. Meble zagracone były płytami muzycznymi, stół wypełniony półmiskami z lekką przekąską, na ścianach porozwieszane zostały lampy dyskotekowe, a w rogu pomieszczenia Rune urządził swój własny kącik dj’a. Dziewczyna tańczącym ruchem zaczęła zdejmować z siebie sweter. Komuś najwidoczniej przypadło do gustu zachowanie blondynki, bo bez zastanowienia pochwycił ją na środek salonu. Oboje poruszali się teraz w rytm piosenki „You Spin Me Round”.
- Albo za dużo czegoś wypiłeś, albo dopadł Cię wyjątkowy humor. - zaśmiała się, gdy siedzieli już przy stole przy szklance orzeźwiającej wody z cytryną.
- Dlaczego tak sądzisz? - odwzajemnił jej piękny uśmiech, który za każdym razem wciągał go w zachwyt.
- Nie wściekasz się już na mnie?
Przypomniała mu sytuację sprzed kilku tygodni, na co Norweg machnął tylko ręką.
- Było, minęło. Mam coś dla Ciebie.
Blondyn sięgnął ręką do półeczki przytwierdzonej pod ławą. Wyjął stamtąd papierowy rulonik obwiązany starannie granatową wstążeczką. Wręczył go dziewczynie i czekał na reakcję lekko podenerwowany.
Norweżka ujęła w obie dłonie skromną rzecz i rozwinęła kokardę. Była to wiadomość w formie zaproszenia. Kiedy przeczytała dwa kluczowe słowa, przed oczami stanął jej obraz zawiedzionej twarzy Daniela. Gala Sportowa, na którą nie będzie mogła się udać. Pokusa była silna, ale pragnienie spełnienia swoich możliwości podczas pobytu w USA górowała ponad wszystko. Dobrze wiedziała, że jeszcze dziś będzie musiała zepsuć przyjemny nastrój. Poczuła na sobie wzrok Fannemela. Obserwował ją z uwagą. Był ciekawy rozwoju tej sytuacji. Skoczyłby w ogień za ukochaną kuzynką, dlatego też zawsze szanował jej postanowienia. Tak było i tym razem, kiedy zupełnie nie spodziewał się słów, które padły z ust Alice.
- Zapraszasz mnie do Hamar?
Pozostali wydali z siebie okrzyk zadowolenia i podekscytowania w jednym. Muzyka głośniej zahuczała, zaczęło się wzajemne stukanie szklankami. Dziewczyna sama nie wiedziała teraz czy to nagła zmiana w zachowaniu blondyna sprawiła, że zawirowało jej w głowie, czy napój cytrynowy był podejrzany.
- To alkohol? - zapytała Stjernena, który wchodził właśnie do salonu, by dostarczyć kolejne porcje na tacy.
Andreas spokojnym ruchem odłożył szklanki z wodą na stół, po czym uniósł ręce ku górze jakby w obronnym geście przed odstrzałem. Kadra skoczków wybuchła śmiechem. Czyli jednak zwariowała. Zauważyła kątem oka, jak Daniel przybliża się do niej. Z prędkością pioruna odsunęła się.
- Wracam za chwilę.
Przeprosiła chłopaków i udała się ciemnym korytarzem w stronę toalety.
- Nie jest dobrze… - zaczęła chodzić z miejsca na miejsce, mówiąc do samej siebie. - Jest bardzo źle…
Plan był zupełnie inny. Miała raz na zawsze pozbyć się zbędnych sentymentów i odsuwać myśli o Danielu na bok. A on tak po prostu zapraszał ją na Sportową Galę. Wszystko to byłoby o wiele prostsze, gdyby nie skupiał całej swojej uwagi właśnie na niej. Na świecie jest tyle dziewczyn, które wręcz marzą o spotkaniu z blondwłosym skoczkiem, a on upatrzył sobie właśnie ją. Spod opuszczonej głowy popatrzyła na swoje odbicie w lustrze, przed którym stała. Poczuła, że za chwilę ujrzy tam zapłakaną dziewczynę, która nie ma pojęcia, co ze sobą zrobić. W oku już kręciła się łza. Nagle telefon zawibrował, wyrywając dziewczynę z zamyślenia. To była wiadomość od Gregora. Od razu na jej twarzy zagościł rozpromieniony uśmiech. Zawsze wiedział, kiedy się pojawić. Nie zdziwiłaby się, gdyby w tej chwili stał pod drzwiami i nasłuchiwał, czy wszystko z nią w porządku. Tymczasem usłyszała pukanie do drzwi.
- Wszystko dobrze, Alice? Chcesz pogadać?
Otworzyła drzwi i ujrzała zmartwionego blondyna.
- Siedzisz tu już całe pół godziny.
Stuknął palcem kilka razy w zegarek, który nosił na nadgarstku.
- Zamyśliłam się. - nic innego nie przychodziło jej w tamtej chwili do głowy.
- Przecież wiem, że nie bez powodu wyszłaś. - skrzyżował ręce na piersi, unosząc jedną brew.
Nie podobała jej się ta reakcja.
- Stało się coś? - ciągnął temat.
- Nic takiego. - wyszła na korytarz.
Oboje stali teraz w zupełnej ciemności. Myślała, że łatwo odpuści i będą mogli wrócić do salonu, by kontynuować zabawę. Ale oczywiście postanowił wszystko utrudnić.
- Pozwolisz, że zaproszę Cię na spacer?
Zamilczała. Chwilę się wahała. Lecz zapytał tak łagodnym głosem, że ostatecznie przystała na propozycję chłopaka. Po omacku przeszli pod główne drzwi, by nałożyć swoje płaszcze i ukradkiem opuścić willę.
- Nie odpowiedziałaś jeszcze na moje zaproszenie. - zagadnął Daniel, gdy znajdowali się już poza ogrodzeniem.
Przeszli na wybrukowaną ścieżkę, by zwolnionym ruchem iść przed siebie.
- Daniel, ja nie mogę przyjąć Twojego zaproszenia.
Teraz albo nigdy.
- Wyjeżdżam do Stanów.
Patrzyła w gwieździste niebo. Nie miała teraz odwagi odwrócić wzroku w jego stronę. Sumienie jednak wzięło górę. Wyprzedziła chłopaka, by stanąć naprzeciwko niego i spojrzeć mu w oczy. Lśniły w tle wieczornego mroku. Stał przed nią w bezruchu. Myślała, że zaraz wybuchnie złością i zostawi ją jak to zrobił podczas bankietu. Ale stało się coś zupełnie innego.
- Nie chcę się z Tobą żegnać, Alice. - to jedyne, na co go było stać w tamtym momencie.
Te słowa wywołały u niej dreszcz.
- Właściwie to musimy zrobić to już dziś. - wcale nie chciała tego mówić.
Poczuła, że oboje toną we wzajemnych spojrzeniach.
- Dostałam niepowtarzalną szansę. Nie mogę jej zmarnować. - kontynuowała jakby chciała go pocieszyć.
Usiedli na przydrożnej ławce, by dokończyć rozmowę.
- Poza tym to tylko kilka dni. - wyznała, gdy udało jej się od początku do końca przedstawić całą sytuację.
Norweg wyraźnie wydawał się podzielać zadowolenie i entuzjazm Alice, jednak pewna sprawa nie dawała mu spokoju.
- Jak długo tam zostaniesz? - zapytał niespodziewanie.
Położył rękę na jej dłoni. Nie bardzo wiedziała jak ma to rozumieć.
- Nie zdążę wrócić, by pojechać z Tobą do Hamar. - uwolniła dłoń z jego subtelnego uścisku.
- Przecież wiesz, że nie o to pytam.
Najzwyczajniej w świecie chciał, by po prostu była.
- Mam nadzieję wrócić w przeciągu dwóch tygodni.

Norwegia, Oslo

Rozstanie z Alice było dla niego bolesne. Obawiał się, że ponownie ją straci. Zupełnie jak za dawnych czasów.
- Wracaj szybko. - powiedział szeptem, chowając ją w mocnym uścisku.
- Hej, nie rozstajemy się na długo, Fanni.
W jednej chwili została otoczona przez grono Norwegów, z którym ciepło się pożegnała.
- Będę za wami tęsknić. - powiedziała, obejmując na raz Toma Hilde i Rune.
- A spróbowałabyś nie! - zagroził jej palcem Velta.
Roześmiała się radośnie. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. To w zupełności wystarczyło, by zdobył się na odwagę. Wychylił się do przodu z taką stanowczością jak nigdy dotąd, trącając przy tym swoich kolegów. Patrzyli na Daniela z wyraźnym uznaniem. Blondyn zbliżył się do dziewczyny, wycierając łzę spod jej oka.
- Będę czekał. - powiedział, pozostawiając dłoń na jej policzku.
- Powodzenia w Engelbergu. - wydusiła z siebie, wciąż wzruszona.
Chwyciła za rączkę swój bagaż na kółkach i popatrzyła na nich wszystkich jeszcze przez chwilę. Sympatyczne twarze ulubieńców zwrócone były teraz w jej stronę.
- To widzimy się za kilka dni. Ha det bra.
Po tych słowach pospieszyła w kierunku samolotu linii Oslo-Michigan.
Blondwłosy skoczek patrzył z utęsknieniem za dziewczyną, której pragnął. Kiedy życie zaczyna się układać, coś zawsze się wydarzy, by stanąć na przeszkodzie w drodze do spełnienia marzenia. Odsuwając od siebie gorzkie przemyślenie, opuścił lotnisko jako pierwszy.

Kilka Słów Od Autorki:

Zapraszam na kolejny rozdział! :) .

Prace techniczne.

Ważna informacja:

Na blogu trwają prace techniczne. Nastąpi kilka zmian w czołowej obsadzie.

Pozdrawiam.

~~norway_belle